Kort verhaal
Niemand weet van het kostbare bezit in haar hand. Haar pleegouders niet. En zeker die arrogante meiden uit haar nieuwe brugklas niet. Op haar roze Disneypantoffels sluipt Emilia door het trappenhuis naar de berging in de kelder van de flat. Ze rilt. Het is om half vijf nog donker en stil, geen pottenkijkers. Precies wat Emilia nodig heeft.
Hij is van Opa Henk geweest. Die lieve opa, die haar begreep. Toen hij doodging is alles misgegaan.
Ze wil later nét zo goed leren spelen als Opa. Beneden spant ze de strijkstok, zet de viool aan haar kin en voelt de lage g-snaar door haar hele lijf resoneren. Ja, Opa is weer bij haar. Ze voelt het.
‘s Nachts oefent ze hier soms stiekem in de berging. Het is iets tussen haar en Opa. Niemand anders mag dit horen. Niemand anders mag haar natte ogen zien.
Ze speelt steeds diezelfde prachtige toon en neemt dan even rust. En weer opnieuw, nu in een ritme van korte en lange noten.
Dan gebeurt er iets wonderlijks. Het lijkt wel of er in de verte een viool antwoordt. Heel zacht. Nee, ze verbeeldt het zich niet. Die andere viool herhaalt letterlijk haar ritme. Samen spelen ze een droevige melodie van één toon. Ze heeft het nu niet koud meer in haar badjas.
Na een tijdje herhaalt de viool in de verte niet alleen haar toon, hij voegt er ook een volgende toon aan toe. Een hogere. Emilia moet zoeken waar die zit op de vioolhals. O, het is gewoon de volgende snaar. Mooi. Ze spelen nu samen een melodie van twee tonen. Af en toe verandert de viool in de verte het ritme. Emilia probeert het na te spelen. Het lukt steeds beter. Haar wangen blozen opgetogen in het koude TL-licht.
(c) Han Pijs 2025
Reageren? verhalen@hanpijs.nl